સ્થિર ઊભેલું મારું ગામ.

એક ભાગતું શહેર મારી પાછળ પડ્યું છે,

એનાથી છૂટવા મારે ઓલા સ્થિર ઉભેલા ગામે જ જવું પડશે.

સુંદર છે તારી ઉંચી ઉંચી ઇમારતો ને વાંકા ચુંકા ઝગમગ રસ્તા,

પણ શાંતિ તો મને પેલા આંગણે ઉભેલા લીંમડાની છાય તળે જ જડશે.

હાં.. જિંદગી સફળ જ રહી..

અધુરાશ એ અકળ જ રહી,

એક આ જમણી આંખ સજળ જ રહી,

ઠેબા અને ઠોકરોનો ના કોઈ અફસોસ હવે,

મળ્યો તું તો જોને, 

જિંદગી જાણે સફળ જ રહી.

બસ તારા તરફની આ લાગણીઓ સૂરજની જેમ અચળ જ રહી.

હાં.... જિંદગી જાણે સફળ જ રહી.

ફરી

આજે ફરી એક તારા વિચારે મન ચકરાવે ચડ્યું,

હજી હાલ પડ્યો હતો યુદ્ધ વિરામ અને મન - મગજે ફરી રણશીંગુ ફૂંક્યું.

મન છે કે છે સાલું પારેવું ?!? ફરી ફરીને વાતે વાતે ફફડી રહ્યું,

એ બાજુ એની નજર માંથી ઓસરી રહ્યો પ્રેમ,ને આ બાજુ આ ભાંગીને ભુક્કો થઈ પડ્યું!!!

એક એની ગેરહાજરી, એક રાત, એક વાત, ફરી ભૂતકાળનું એક પાનું નડ્યું,

બધી ભાષાના શબ્દોય ન સમજાવી શક્યા કે કંઈ લાગણીએ મન કચડ્યું.

વિચારો

સત્યને છેડે પહોંચી જ ના શકાયું,

વિચારો આખી વાટ ખાઈ ગઈ,

સપનાંઓ આંખોના પોપચે ટકોરા દઈ પાછા વળી ગયા,

વિચારો આખી રાત ખાઈ ગઈ.

ખરતાં પાન અને ઉગતી ઉદાસી - પાનખર 🍁🥀🍂

બસ એક પાનખરની ઋતુમાં જ મને લાગે છે કે, જાણે આ માત્ર ગુમાવવાની જ ઋતુ છે. જ્યાં સઘળા તરું બધા પાન ગુમાવે છે અને બદલામાં કંઈ નથી મળતું. કેમ કે જયારે પાનખરમાં ખરેલા પર્ણો પાછા આવે છે ત્યારે તો એ વસંત બની જાય છે. 

અત્યારે આ ગુમાવવાની ઋતુમાં ફકત દેખાય છે ચોતરફ તમામ અસબાબ ગુમાવીને ઉભેલા વૃક્ષો.. બધી સુંવાળપ ગુમાવીને બસ રૂક્ષ બરછટ ત્વચા પર ઉદાસી પહેરેલા વૃક્ષો..

ને એક આશા ઉભરી આવે છે મનમાં,

" એ તરુ, આ પાનખરની પીડા તને ફળે,

 ને તારા ભાગની વસંત તને જલ્દી જડે."

            આ પાનખરનું એક ઝાડ 

જીંદગીની સફર

 

        આપણે જે કાંઇ જોઇએ કે અનુભવીએ એમાંથી કેવા કેવા વિચારો ઉગી નીકળે છે??

 

        આપણે ઘણાં પ્રકારના સબંધોથી જોડાયેલા હોઇએ છે.આવો જ એક સબંધ સ્નેહનો હતો જેનાથી હું જોડાયેલી હતી. અમે કયારેય વાત નથી કરી કારણ કે એને મારી ભાષા નોહતી સમજાતી. અમે દેખાવે પણ તદૃન જુદા.પણ મેં કહ્યું એમ સ્નેહનો સબંધ હતો.

        વાત જાણે એમ છે. કે અમારા ઓફિસના પરીસરની બહાર એક બિલાડીએ બચ્ચાને જન્મ આપેલો. અને ઓફિસના કર્મચારીઓ પણ માનવ હ્રદય જ ધરાવે છે. અને એટલે લોકો એનું ધ્યાન બી રાખતાં. થોડુ મોટુ થતાં એ ત્યા બિલાડી માતા સાથે ઓફિસની સફર પર આવતું.

        બધાનું જાણીતુ અને ઘણાંને વહાલું. એમાની એક હું. એને કોઇ બીક નોહતી એટલે ઘણીવાર ફરતુ દેખાય અને મને નિર્દોષ જીવને જોવામાં બહુ રસ પડે. અને એટલે અમે કયારેય વાત નથી કરી કેમ કે એને ગુજરાતી નોહતું આવડતું પણ સ્નેહની ભાષાથી અજાણ નોહતું.

        અને આમ એકધારી ચોકકસ નિયત નમુના જેવી ઓફિસ લાઇફમાં કંઇક અણધાર્યુ નવુ થયું. અને જીવદયા પ્રેમી કમ કર્મચારીઓને એક નવું પણ ગમતું કામ મળ્યું કે સમય મળે એના ખાવા-પીવાનું ધ્યાન રાખવાનું. તો આ ચટાપટાવાળું- નાનકડું અચરજ ઓફિસના પરીસરમાં આટાં મારતું રહેતું.

        અને થોડા દિવસ પહેલાં ઓફિસ જતાં એવુ જાણવા મળ્યું કે નિર્દોષ અચરજ મૃત્યુ પામ્યું.જેને આગલાં દિવસે મેં એની માને લાડ લડાવતાં અને પજવતાં જોયુ હતું.

        ને આ નાનકડી વાર્તા અને અનુભવ પુરો થતાં (આમ તો વાર્તા અધુરી જ કહેવાય) એક વિચાર ઉગી નીકળ્યો. કે જીંદગી કોઇની પણ હોય પુરી થતાં કયાં વાર લાગે છે?? સફર અટકી જતાં કયાં વાર લાગે છે?? અને આ સવાલના જવાબમાં બસ લખાઇ ગયું.

 

ખબર નહીં શું હોતું હશે આ મરી જવું,

નીરવ નિરાકાર અજ્ઞાતમાં ભળી જવું,

ફક્ત જાણું કે જીવન કે શ્વાસો ખુટતાં પહેલા,

થોડાંક આવા સ્મરણોનું જડી જવું.

અમારા જીવનમાં એની સફર યાદગાર બનાવવાં ફોટો માટે ઠાવકા થઇને એણે આપેલો પોઝ 

 

  

 

SOMETIMES EXISTENCE FEELS LIKE THIS

 

છેડા જેવું કંઇ નહિ ને જીંદગી લાગે ગુંચળુ સેવ,

એમાંય દુ:ખો વાગોળ્યા કરે, આ મનને તરફડવાની ટેવ.

 

        વિચારૂં છું કે કદાચ જીંદગી તો મીઠી જ હશે પણ આ વાગોળવાની આદતને લીધે જ ફિક્કી બની જતી હશે.🤔🤔🤔

        પણ તમનેે તમારી જીંદગીમાંં કોઇ છેડો મળી જાય તો કહેજો જરા. 💜💜💜💜