શબ્દો

દરેક વ્યક્તિ જીવનનાં એક તબ્બકે આ એક વાતે અફસોસ કરતો હોય છે અને વિચારતો હોય છે કે, “ જો એ શબ્દોને થોડો અવકાશ આપ્યો હોત તો એ જ શબ્દો પીંછી બની જીવનમાં કેટલા રંગો ભરી શકત? ” ખરા સમયે ચુકી જવાયેલા ખરા શબ્દો હંમેશા કઠતા હોય છે. અને પછીના સમયમાં જયારે એ શબ્દોના સંભવિત પરીણામોનો વિચાર કરીએ ત્યારે એ શબ્દો અફસોસનું કારણ બનીને રહી જતાં હોય છે. આ જ લાગણીને અહીં રજુ કરી છે. ઉપરાંત આ મારી ગમતી રચનાઓમાંની એક છે. અને આ જ કારણ છે કે મને યોગ્ય લાગતા સમયે હું શબ્દોને અવકાશ આપું છું. પછી પરીણામ કાંઇ પણ હોય પરંતુ ફાયદો એ થાય છે, કે આ અફસોસને મોકો નથી મળતો.

વણકહ્યા શબ્દો જ છે, વ્યથા મારી,

કહી દિધા હોત તો જુદી હોત કથા મારી.

ફરિયાદ

પ્રસ્તુત રચનામાં પરીસ્થિતિ એવી ઉપસ્થિત થાય છે કે નાયક ફરીયાદના સ્વરૂપમાં નાયિકાને પ્રેમ કરવાના કારણો જણાવે છે. શરૂઆતમાં નિશ્ચિત તે નાયિકાને થોડાક વ્યંગ ધ્વારા પરેશાન કરે પરંતુ, અંતમાં તેના લાગણીભર્યા શબ્દો નાયિકાને તેના સ્નેહનો અહેસાસ કરાવવા કાફી હોય છે.

ફરિયાદ

ધીરે ધીરે ધીરેથી આમ પાસે તારૂ આવવું,
જોવે ગમે તનેય ને વળી એમાં પાછું શરમાવુ,

કુમળી કુમળી વયને, ખીલતુ ખીલતુ યૈાવન,
તુ જ બોલ એકીટશે કેમ ન જુએ મારૂ મન.

દુનિયા કહે પ્રેમ કરવું નથી સહેલુ, આવા પ્રતિબંધિત વિસ્તારમાં જ મન જઇ ચડે વહેલુ,

તારી આંખોમાં જોઇ મારી આખોએ સજાવ્યા કેટલા સપન,
ને તુ નિષ્ઠુર એટલી કે નથી કહેતી હા પણ કે ના પણ. 

દુનિયા ભલે ગમે તેમ હોય આપણે તો સાથે રહેવું,
તું બન નદી કે હું બનું કાંઠો પણ એકસાથે જ વહેવું,

તું મળી તો કદાચ ઉપરવાળાને ય થાતી હશે મારી થોડી જલન,
એક-મેક વિના કયાંથી હોઇ શકે આપણું જીવન?